ჩვენ რომ რწმენა გვაქვს, დიდი ბედნიერებაა, იმიტომ, რომ ამას ლოგიკურად ვერ მოიპოვებ და სხვათა შორის, ვერც კეთილი საქმეებით დაიმსახურებ,
აბსოლუტურად დაუმსახურებლად, რატომღაც,
მოვიდა ღმერთი და გულში ჩაგვიდო, აჰა, შენ, თეოდორე, ეს რწმენა გქონდეს ჩემგან, საჩუქრად,
ამის მერე, შეიძლება ვიწუწუნო? ვიტირო? რამე ვიდარდო? მაწუხებდეს? სულმოკლეობა გამოვავლინო? რამის მეშინიდეს?
რა სიმდიდრე მომცა მე, რა სიმდიდრე მომცა, აბსოლუტურად დაუმსახურებლად და აი, ამის მერე მე ხანდახან მყოფნის სულმოკლეობა, ქრისტეს ზურგი შევაქციო და მოვიცალო ვიღაც ჩემნაირი ცოდვილი ადამიანის განკითხვისათვის;
ამიტომ შემოვუძახოთ ხოლმე საკუთარ თავს, რანი ვიყავით და რანი ვართ დღეს, უფლის წყალობით,
რას ვფიქრობდით
და დღეს რას ვფიქრობთ,
სად მივექანებოდით მაშინ და სად მივისწრაფვით დღეს;
და ეს ყველაფერი გავაცნობიეროთ და ერთი დიდი მადლიერებით აღვივსოთ და ჩვენს გულს უნდა გაუჩნდეს მუდმივი ცოცხალი ღმერთის დიდების სურვილი და განკაცებული, ჩვენთვის მომკვდარი ღმერთის, იესო ქრისტესადმი თავგანწირული ერთგულების სურვილი
– ასე უნდა ვცხოვრობდეთ ქრისტიანები.
ამონარიდი ქადაგებიდან 21.07.2022
